Bu yazıyı yazma nedenim galiba bir annenin oğlu ile ilgili duyduğu bir yoruma bodozlama karşı çıkma hissiyle aynı. Kendi çocuğum diyemeyeceğim ama çocuğun anne hayatındaki önemi kadar benim açımdan önemli bir konudan bahsedeceğim.Pink Floyd. İlk bakışta bir müzik grubu ile ilgili bir yazı gibi gözükebilir ama özellikle benim gibi politize olma dönemini Pink Floyd ile geçiren birisi için daha kapsamlı olması gereken bir durum.
Öncelikle abartma faslından başlayalım. Abartma sebepleri olarak genelde gördüklerim genelde grubun türünün ilki olmaması, müzikal açıdan noksanları olması. Külliyen yalan diyerek konudan çıkmak kolay ama daha çetrefilli bir yolu seçerek aslında Pink Floyd imajında bunların en üst sıralarda yer almadığından gideceğim.
Fazla süslü bir laf gibi durabilir "Pink Floyd" imajı lafı ama bu imaj 40 yıldır hala taptaze. Bu imajın en değerli bileşeni olarak her zaman "dik duruş" aklıma gelmiştir. Bu duruş efelenmek ya da en büyük benim demek gibi değildir. Dizlerinin üstünde otururken ayağa kalkmaktır. Mağrurdur ama basitliği ürkütücüdür. Bunun içindir ki Pink Floyd şarkılarında ne atılamayacak sololar vardır ne de harr-hurr davul geçişleri. Fakat Pink Floyd şarkılarında ziyadesiyle başkası çaldığında dinleyicilere hissettirilmeyecek sololar vardır. Zaten bu duruş da burdan gelir. Kusursuz farklılığından. İmaj konusundan devam edersek ikinci olarak çağrışım gelir aklıma Pink Floyd hakkında. Her şarkı dinlediğiniz ortama, ruh haline göre farklı farklı çağrışımlara sebep olur. Tek tip değildir bu çağrışımlar. Örneğin, "High Hopes" dinlerken sadece boyumuzdan uzun umutları düşünmeyiz aynı zamanda umutsuzluğumuzun sınırlarında da geziniriz. Hatta bazen nasıl bir dünya eleştirisi bile akla gelebilir.
İmaj konusundan çıkıp biraz daha genellersek tabi ki Pink Floyd sevilmek, dinlenilmek zorunda olan bir grup değildir. Hatta nefret etmek bile doğaldır. Fakat, unutmamak gerekir ki tüm bunları yapmak karşınıza dünyayı, yanınıza taşıması zor düşünsel nefretleri almaktır. Bunun için Pink Floyd'un abartılmış olduğunu söylemek aslında dünyanın masallarına yenisini katmakdır. Olmaması gereken kadar subjektiftir. Bünyede fazla tahribat yaratabilir.
Öncelikle abartma faslından başlayalım. Abartma sebepleri olarak genelde gördüklerim genelde grubun türünün ilki olmaması, müzikal açıdan noksanları olması. Külliyen yalan diyerek konudan çıkmak kolay ama daha çetrefilli bir yolu seçerek aslında Pink Floyd imajında bunların en üst sıralarda yer almadığından gideceğim.
Fazla süslü bir laf gibi durabilir "Pink Floyd" imajı lafı ama bu imaj 40 yıldır hala taptaze. Bu imajın en değerli bileşeni olarak her zaman "dik duruş" aklıma gelmiştir. Bu duruş efelenmek ya da en büyük benim demek gibi değildir. Dizlerinin üstünde otururken ayağa kalkmaktır. Mağrurdur ama basitliği ürkütücüdür. Bunun içindir ki Pink Floyd şarkılarında ne atılamayacak sololar vardır ne de harr-hurr davul geçişleri. Fakat Pink Floyd şarkılarında ziyadesiyle başkası çaldığında dinleyicilere hissettirilmeyecek sololar vardır. Zaten bu duruş da burdan gelir. Kusursuz farklılığından. İmaj konusundan devam edersek ikinci olarak çağrışım gelir aklıma Pink Floyd hakkında. Her şarkı dinlediğiniz ortama, ruh haline göre farklı farklı çağrışımlara sebep olur. Tek tip değildir bu çağrışımlar. Örneğin, "High Hopes" dinlerken sadece boyumuzdan uzun umutları düşünmeyiz aynı zamanda umutsuzluğumuzun sınırlarında da geziniriz. Hatta bazen nasıl bir dünya eleştirisi bile akla gelebilir.
İmaj konusundan çıkıp biraz daha genellersek tabi ki Pink Floyd sevilmek, dinlenilmek zorunda olan bir grup değildir. Hatta nefret etmek bile doğaldır. Fakat, unutmamak gerekir ki tüm bunları yapmak karşınıza dünyayı, yanınıza taşıması zor düşünsel nefretleri almaktır. Bunun için Pink Floyd'un abartılmış olduğunu söylemek aslında dünyanın masallarına yenisini katmakdır. Olmaması gereken kadar subjektiftir. Bünyede fazla tahribat yaratabilir.
